مشق شب

سلام و احترام شنبه مرا بپذير
و حس خوبم به خودت را تا همه شنبه ها كه در راهند نگه دار.
آن شنبه كه ابري است.
همان شنبه كه برف دو دستي ميبارد و مدرسه ها تعطيل است و نميتواني براي ديدنم بهانه درس خواندن را جور كني.
همان شنبه كه دو غروب پيش از آن مرا به خاك سپرده اند.
سلام و احترام مرا بپذير و حس خوبم را تا همه شنبه ها كه در راهند نگه دار.
يكشنبه ها ياد مرا به حال خودش بگذار و بگذر از من.
ميخواهم تنها باشم با خودم
جايي پيدا كرده ام كه هيچ مردمي را دسترس نيست مخصوصا تو .
دوشنبه را براي سلماني رفتن و شانه زدن موهايم كنار گذاشته ام.
كارم از سفيد و سياه گذشته است
فرصتي ميخواهم تا شانه بر برف هاي باريده از تطاول روزگار بزنم.
سه شنبه دستپاچه ام و لكنت زبانم را هرگز نبايد ببيني.
پس سه شنبه را براي آيينه گذاشته ام تا صدا صاف كنم و صدايت كنم.
سلام
يك سرفه
از ديدنت مشعوفم
سرفه اي ديگر
دلم چقدر تنگ شده بود
و ...
چهار شنبه را براي مادرم گذاشته ام
هم او كه كه مهرش را براي من گذاشت و رفت.
خلوتي دارم نگفتي
با صداي پاي مادرم.
پنج شنبه ميروم سر قبر خودم.
كارهاي مانده و حرف هاي وامانده اي هست كه بايد پيش از فرا رسيدن قيامت به خودم بزنم.
سنگ هايي است كه بايد واكنده شود.
جمعه قرار دارم دست هاي تاول دار پدر را ببرم جايي و راستش نميدانم كجا.
همين قدر ميدانم كه بايد بايستم در آستانه در و زمزمه هايي شنيده شده را نشنيده بگيرم و براي پدر كه دور است از بودن مادرم دستمال بماورم تا چشم هايش كه گرد و خاك رفته است را پاك كند.
سرم شلوغ است

سلام و احترام شنبه مرا بپذير
و حس خوبم به خودت را تا همه شنبه ها كه در راهند نگه دار.
همان شنبه كه دو غروب پيش از آن مرا به خاك سپرده اند.

به خانه پدري گاهي سري بزنيم.

از شمار دوستانم كه به حسب عادت هر روزه براي بيداري‌شان سلام و براي هوشياري‌شان دعا مي‌فرستادم، بعضي‌ها به سنت زيباي باب شده در شبكه‌هاي اجتماعي عكس پدر را پروفايلشان قرار داده‌اند و انگار بعد سال‌ها قابي يافته‌اند از جنس مهرباني و عزيز فراموش نشدني را براي هواخوري از دل و جان به طاقچه چشم آورده‌اند تا هوايي تازه كنند و اين چند صباح نبودن را با تنفس در هواي بودن معاوضه كنند.
و نمي‌دانم با اينكه اين نشان و نشانه حرمت‌گذاري به جايگاه پدر است؛ من دلم مي‌گيرد؟!
بيشتر دوستان طاقچه را روفته‌اند و عكس پدر را روي بلندبالايي خانه دلشان و دلمان گذاشته اند كه پدرشان را براي تبريك و در آغوش كشيدن در روز تولد مولا علي كم مي‌آورند.
شايد براي اين است كه سنگيني نداشتن‌ها براي دل نحيف و شانه‌هاي كوچكمان زياد است.
نمي‌دانم؟!
براي همه پدراني كه منش زيباي مردانگي و مروت را ياد فرزندانشان داده‌اند و اكنون به بركت حضور و رفتار آنها گاهي در گوشه و كنار اين مرز و بوم در هواي مردانگي و وسعت مروت نفس ميكشيم، دعاي خير و دستي به نشانه احترام بر سينه داريم.

عرض ارادت پدر جان!
روزت به خير و دستت به شوق و عشق فرمانبردار دل مهربانت.

به خانه پدري گاهي سري بزنيم.
وامانده اين بغض فرو خورده تنها آنجاباز ميشود.

به خانه پدري و يادگارهاي آن سال‌هاي پيش از قحطي، گاهي سري بزنيم.

داشتن دوستان خوب مثل ترانه هاي خوب است كه با وسواس انتخابشان ميكني بعضي وقت ها از يك ترانه دوبار ضبط هم ميكني..

وقتي كه همه چيز مرتب است يا همه چيز به هم ريخته است گوششان ميكني.

دوستان خوب مثل ترانه هاي خوبند حالت خوب ميشود وقتي سكوت بين دو آهنگ فرا ميرسد و تو با همه دانايي ات فراموش ميكني كه آهنگ بعد كدام است و از او ميپرسي، ببخشيد شما؟ صدايتان آشناست اما به جا نمي آورم

انگار دلت غنج ميرود براي اينكه نامتان را قدري بي ادبانه با موصوفي كه تنها او اجازه داشته است بگويد صدا كند.

. وقت هايي ميرسد كه در ميان خرت و پرت هاي كيف زندگي گمشان ميكني مثل ترانه هاي گلچين همان هايي كه با وسواس كنار هم چيده بوديشان.

ترانه اي غمگين

ترانه اي شاد

يكي كوچه بازاري

آن يكي دكلمه شعرهاي فروغ با صداي خسرو شكيبايي.

گاهي وقت‌ها ميان و ميانه آهنگ ها صداي كسي را ميشنوي گوش تيز ميكني تا دوباره تو را به نام بخواند

اما دوباره اي در كار نيست و تو يادت ميآيد كه آن سال دور همين جاي آهنگ او كه فرسنگ ها دورتر از توست تو را به نام خوانده بوده است.

دوستان خوب مثل ترانه هاي خوبند.

وقتي داري از دستشان ميدهي دلت چگونه است؟!

مثل وقتي كه همان نوار پر از ترانه هاي گلچين كه با وسواس انتخابشان كرده اي به هم ميپيچد.

دوستان خوب مثل ترانه هاي قديمي خوبند.

تكرارشان يعني روزهاي خوب زندگي.

دوستان خوب خوبند.

همين